"اودوسئوس و پنلوپه"، اثري برجسته از ماريو وارگاس يوسا، برنده جايزه نوبل ادبيات، يکي از ماندگارترين داستان‌هاي عاشقانه در ادبيات غرب را با نگاهي نو بازخواني مي‌کند: رابطه ميان اوديسئوس (اوديسئو) و پنه‌لوپه از "اوديسه" هومر. در اين اثر تأمل‌برانگيز، وارگاس يوسا اسطوره‌هاي کهن را به شيوه‌اي معاصر بازتفسير کرده و به بررسي مضاميني چون عشق، وفاداري، هويت و گذر زمان مي‌پردازد. اين کتاب نشان‌دهنده توانايي بي‌نظير وارگاس يوسا در پيوند دادن متون کلاسيک با دغدغه‌هاي انسان معاصر است.
اين کتاب در قالب گفت‌وگويي ميان اودوسئوس و پنه‌لوپه روايت مي‌شود که پس از بازگشت اودوسئوس به ايتاکا رخ مي‌دهد. اين چارچوب به نويسنده اجازه مي‌دهد تا با نگاهي روان‌شناختي، شخصيت‌هاي اسطوره‌اي را به‌عنوان افرادي انساني و پيچيده بازنمايي کند. اودوسئوس، جنگجوي سرگردان، و پنه‌لوپه، همسر وفادار، روايت خود از جدايي بيست‌ساله را بازگو مي‌کنند. پنه‌لوپه در اين اثر، صدايي قدرتمند و مستقل دارد و ديگر در نقش منفعل همسر منتظر باقي نمي‌ماند. او تصميمات اودوسئوس، خيانت‌هاي او و خشونتي که او به همراه خود به ايتاکا بازمي‌گرداند را زير سوال مي‌برد. در مقابل، اودوسئوس نيز با پيامدهاي ماجراجويي‌هايش روبه‌رو مي‌شود و درباره پيروزي‌هايش که با حس پوچي همراه بوده و اشتياقش براي بازگشت، تأمل مي‌کند. اين روايت سرشار از تفکرات فلسفي است و به بررسي چگونگي تغيير عشق و هويت در گذر زمان مي‌پردازد. پنه‌لوپه اين پرسش را مطرح مي‌کند که آيا اودوسئوس بازگشته، همان مردي است که دوستش داشت، و اودوسئوس نيز به اين مي‌انديشد که آيا ايتاکا، همان سرزميني است که در آرزوي بازگشت به آن بود.