همانطور که از نام کتاب يعني «مشروطه ايراني» مشخص است، اين پژوهش دوره اي تاريخي از ايران را مورد مطالعه خود قرار داده است. دوره اي که همواره از آن با نام مقطعي بحراني در تاريخ ايران که آبستن حوادث است ياد مي شود. عصر مشروطه در ايران اساسا عجين است با کليد واژه هايي چون: «انقلاب»، «عدالت»، «مجلس مشروطه»، «دولت» و «برابري». در اين کتاب «ماشاالله آجوداني» در مقام نويسنده در پي ربطي است که اين کليد واژه هاي اساسي را در يک مقطع تاريخي به لحاظ جامعه شناختي به يکديگر مرتبط کرده است. نويسنده، تلاش کرده است تلقي علماي مذهبي از يک طرف و روشنفکران را از طرف ديگر در ارتباط با مشروطيت تجزيه و تحليل کند. آنچه او به طور جسورانه در اين کتاب انجام مي دهد اين است که زير پاي پژوهش هايي را که نگاه نوستالژيک به آن دوران و اساسا انقلاب مشروطه داشته اند را خالي ميکند. ايشان نهضت مشروطه را يک «انقلاب ناقص» مي نامد و بر اين اعتقاد است که «انقلاب ناقص مشروطه نتوانست به يکي از مهمترين آرزوهاي مشروطه خواهان يعني آرزوي اتحاد ملت و دولت جامه عمل بپوشاند و نقطه پاياني بر اين اختلاف ديرينه نهد، اختلافي که از درون و برون فرهنگ ديني ما سر برمي کشيد و در فضاي استبداد زده جامعه ما مي باليد تا به عنوان يکي از اساسي ترين موانع، سد راه رشد و گسترش جامعه مدني گردد» نحوه تحليل و نوع نگاه «ماشاالله آجوداني» را ميتوانيد در اين کتاب جويا شده و مورد مطالعه قرار دهيد.