از جمله نهادهاي اجتماعي که از دير زمان در ساختار اجتماعي جوامع، به ويژه ايرانيان، در کنار ديگر نهادها چون بازارچه ها و مساجد و تکايا نقش مهمي ايفا نموده، گرما به (حمام) است.
ايرانيان که همواره از دوران باستان به پاکيزگي و پارسايي بسيار اهميت ميدادند و پيرو آن، آب را مقدس مي شمردند و به حفظ و صيانت آب و خاک و سرزمين آبا و اجدادي عنايت ويژه اي داشتند با ظهور اسلام و دستورهاي موکد و احکام عبادي آن بيش از پيش نسبت به طهارت و پاکيزگي حساسيت نشان دادند و قداست آب در نظر آنها افزوده گرديد. بنابراين لازمه ساخت و بنيان نهادي اجتماعي که با بهره وري ،آب امر نظافت را محقق سازد، بيشتر جلوه گر گشت. انسان همواره از زماني که بر عرص? خاک قدم نهاده براي زدودن ناپاکيها از تن خويش، چاره اي مي انديشيده است. هرچند اديان ،متعدد به پاک کنندگي آب و آتش و خورشيد و خاک معتقد بوده اند و پيروان خود را به آن توصيه مي نموده اند اما طبيعي ترين و سودمندترين عنصر ،پاکيزگي که بشر در دست داشته، آب بوده است.
در مورد پيشينه حمام و ساخت اولين گرما به ها مطالعات آثار و مکتوب گذشتگان چنين مي نماياند که ساخت محلي مخصوص براي شست و شوي بدن تا قبل از زمان سليمان نبي(ص) مطرح نبوده است.