سينما روايتي است از بشر در طول تاريخ به زبان تصوير. در اين ميان مي توان بحث نوشتن درباره سينماگران و آثار شاخص شان را تک نگاري هايي درباره نحوه نگرش به زندگي دانست. برخي منتقدان از نظرگاه خود به تشريح و تحليل فيلم هاي مطرح سينما مي پردازند و اين نوشته ها دريافت آن ها از جهان بيني فيلمساز مربوطه است. صفي يزدانيان يکي از همين منتقدهاست. به تازگي ويراست دوم کتاب «ترجمه تنهايي، نوشته هايي از سينما» به قلم اين منتقد و کارگردان سينما منتشر شده که از سال 1368 در ماهنامه فيلم به کار نوشتن درباره سينما پرداخته است. نوشته هاي او چندان در چارچوب مرسوم نقادي ايران قرار نمي گيرد و مي شود آن ها را مقاله ادبي يا اسي خطاب کرد. يزدانيان در اين کتاب نوشته هايي درباره آندري تارکوفسکي، ويم وندرس، فرانسوآ تروفو، اريک رومر، کريشتف کيشلوفسکي، اينگمار برگمان، مارتين اسکورسيزي، فرانسيس فوردکاپولا، وودي آلن، استنلي کوبريک، وونگ کارواي، برناردو برتولوچي و ريچارد لينک ليتر آورده است.