خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي که با لقب لسان الغيب، نامي بزرگ در زمينه ي شعر و ادب پارسي و به نوعي اعتبار آن محسوب مي شود، شاعر خوش ذوق و بي نظير قرن هشتم هجري است که شعر و غزل ايراني را با سروده هاي خود به جهانيان معرفي کرده است. اين شاعر بلندآوازه به دليل از بر داشتن و تسلط کامل بر کلام آسماني، لقب حافظ را به شانه مي کشيد و عمده ي غزل هاي او با سبک عراقي سروده شده است.

گيرايي کلام و غزليات حافظ به نحوي است که پژوهندگان و اديبان زيادي را در سراسر جهان شيفته ي خود ساخته و از اين رو بسياري از بزرگان اهل ادب، زندگي هنري خود را وقف شناسايي حافظ و بهتر شناساندن او به جهانيان کرده اند. يکي از اين اديبان بزرگ، نويسنده و مترجم شهير ايراني، استاد بهاءالدين خرمشاهي مي باشد که همچون حافظ به قرآن کريم علاقمند بوده و از قرآن پژوهان و ايضا حافظ پژوهان تواناي ايراني است. از وي تاليفات زيادي در زمينه ي حافظ و آثار او به جا مانده که يکي از مهم ترين آن ها، حافظ نامه است که شرح الفاظ، اعلام، مفاهيم کليدي و ابيات دشوار حافظ مي باشد.

خرمشاهي در اين دوره ي دو جلدي، دويست و پنجاه غزل از ديوان حافظ به تصحيح غني قزويني را از جهت دشواري ها و پيچيدگي، نمادشناسي، تفسير و سخن شناسي حافظ بررسي کرده و در مقدمه اي مفصل، به تاثيراتي که حافظ از گذشتگان گرفته پرداخته است. وي اين تاثيرات را با ذکر نمونه و مثال توضيح مي دهد و اين شرح چنان واضح و جامع است که خواننده علاوه بر آشنايي با ظرافت هاي غزل حافظ، با سبک عراقي نيز به خوبي آشنا مي شود.