پس از جنگ جهاني اول و انقلاب اکتبر 1917، امپراطوري هاي عظيم روسيه ي تزاري، عثماني و اطريش _ مجارستان دچار فروپاشي شدند و کشورهايي زيادي از درون اين امپراطوري ها بيرون آمدند و حاکميت هاي ملي خودشان را به دست گرفتند. اما پس از جنگ جهاني دوم و بالا گرفتن تنش ميان شوروي و کشورهاي غربي، کشورهاي بلوک شرق وابسته به شوروي، از جمله آلمان شرقي، چکسلواکي، مجارستان و لهستان، اختناق و سرکوب را به سرحدات خودش رساندند. اين حکومت ها که به تعبير «واتسلاو هاول» بايد پساتوتاليتر خوانده شوند، در ساختن حکومت هايي تماما امنيتي و پليسي، از پدر معنوي شان شوروي هم پيش افتاده بودند. با اين همه، اين حکومت هاي پليسي – امنيتي با آن حجم از خشونت، شکنجه، تبعيد و اعدام، از زمان شکل گيري تا فروپاشي، هيچکدام بيش از چهل سال دوام نداشتند. «تيموتي گارتون اش»، مورخ، روزنامه نگار و نويسنده ي بريتانيايي، در کتاب «ما مردم...» روايت شخصي اش از فروپاشي اين حکومت هاي پساتوتاليتر را شرح داده است؛ هنگامي که در سال 1989، حکومت هاي پليسي کشورهاي بلوک شرق، يکي پس از ديگري با انقلاب هاي مردمي درحال فروپاشي بودند، گارتون اش با سفر به ورشو، بوداپست، برلين و پراگ، حاصل مشاهدات خودش را شهر به شهر، روايت مي کند. درست شش ماه پيش از فروريختن ديوار برلين، «اريش هونکر» از هميشگي بودن اين ديوار حرف مي زود و معتقد بود که وجود اين ديوار الزامي ست! اما سرعت انقلاب هاي مردمي چنان بود که هيچ سياستمداري فکرش را نمي کرد. کتاب «ما مردم...» درباره ي مردمي ست که اين انقلاب ها را شکل دادند و به بهترين نحو ممکن از نظريات روشنفکراني همچون «واتسلاو هاول» و ... بهره بردند تا انقلاب هايي بزرگ و با کمترين خشونت را تحقق بخشند و درنهايت موفق شوند کشورهايشان را از شر حکومت هاي پساتوتاليتر نجات دهند.