به يک غريبه بگوييد که با خودتان صحبت مي کنيد، و احتمالا او فکر ميکند شما عجيب و غريب هستيد. اما حقيقت اين است که همه ي ما صدايي در ذهن داريم. وقتي با خود صحبت مي کنيم، اغلب اميدواريم که از مربي دروني خود بهره ببريم، اما در عوض منتقد دروني خود را پيدا کنيم. وقتي با يک کار سخت روبرو هستيم، مربي دروني ما مي تواند ما را تقويت کند: تمرکز - شما مي توانيد اين کار را انجام دهيد. اما، به همان اندازه اغلب، منتقد دروني ما را کاملا غرق مي کند: من شکست خواهم خورد. همه به من خواهند خنديد چه فايده اي داره؟ در کتاب نشخوار ذهني، ايتان کراس، روانشناس تحسين شده، مکالمه هاي خاموشي که با خودمان داريم را بررسي مي کند. در هم آميختن تحقيقات رفتاري و مغزي پيشگامانه از آزمايشگاه خودش با مطالعات موردي در دنياي واقعي - از پيچر که فراموش مي کند چگونه صحبت کند، تا يک دانشجوي دانشگاه هاروارد که در حال دست و پنجه نرم کردن با زندگي دوگانه ي خود به عنوان يک جاسوس است - کراس توضيح مي دهد که چگونه اين گفتگوها زندگي، کار، و ما را شکل مي دهند. تجربيات او هشدار مي‌دهد که تسليم شدن به خودگويي‌هاي منفي و گمراه‌کننده - چيزي که او آن را "حرف زدن" مي‌نامد - مي‌تواند سلامت ما را تضعيف کند، روحيه ما را کاهش دهد، ارتباطات اجتماعي ما را تحت فشار قرار دهد و باعث شود تحت فشار قرار بگيريم. اما خبر خوب اين است که ما از قبل به ابزارهايي مجهز شده‌ايم که باعث مي شوند تا صداي دروني‌مان به نفع ما عمل کند. اين ابزارها اغلب از ديد پنهان هستند - در کلماتي که براي فکر کردن در مورد خود به کار مي‌بريم، فناوري‌هايي که در آغوش مي‌گيريم، خاطرات روزانه‌اي که در کشوهاي خود نگه مي‌داريم، گفتگوهايي که با عزيزانمان داريم، و فرهنگ‌هايي که در مدارس ايجاد مي‌کنيم و همچنين محل هاي کار. نشخوار ذهني با بحث‌هاي درخشان، تحقيقات ماهرانه و پر از داستان‌هاي جذاب، به ما اين قدرت را مي‌دهد که مهم‌ترين مکالمه‌اي که هر روز داريم را تغيير دهيم: مکالمه‌اي که با خودمان داريم.