نمايشنامه ي زنان تروا را بسياري،بزرگ ترين اثر در ادبيات ضد جنگ جهان مي دانند.اين نمايشنامه 25 قرن پيش نوشته شده و از آن زمان به بعد هيچ اثر ادبي،در توصيف يا تقبيح رعب و وحشت و بيهودگي هاي جنگ به پاي زنان تروا نرسيده است.اوريپيد در نهايت اين اثر را در سال 415 پيش از ميلاد بر صحنه ي تئاتر آتن برد.در آن روزگار بسيار دور ،مردي به روشني ديد جنگ چيست وآنچه ديد درقالب نمايشنامه اي بي نظير وتاثيرگذار عرضه کرد. در نمايشنامه ي زنان تروا قدرت تئاتري اوريپيد و تصور اخلاقي او فاصله ي زماني 25 قرن را به وضوح در مي نوردد .تم نمايشنامه دو جنبه دارد: زجر کشيدن قربانيان جنگ ،نمونه وار شده توسط زناني که از سقوط تروا جان سالم به در بردند و نزول فاتحان،که با بي پروايي و رفتار خودويرانگر يوناني ها نشان داده شده است.اين نمايشنامه تصويري ماندگار از مقاومت انسان در ميان نااميدي ارائه مي دهد.زنان تروا خصوصا در زمان جنگ معناي بيشتري پيدا مي کند.نمايشنامه ميزان شديدي از رنج انسان و عدم قطعيت او را نمايش مي دهد که همچنين در اخلاقيات و مصلحت هاي قدرت نيز ريشه دارد.