ضربان قلبم بالا رفته خودم مي‌دونم. بعد از سال‌ها دوباره دارم طعم اضطراب را احساس مي کنم، اما اين بار همه چيز متفاوت است، چون پاي فرزندم به وسط آمده و اين اضطراب‌ها نه شباهتي به اضطراب‌ها و تجربه‌هاي چند سال قبل هم دارد و نه هضمش برايم آسان است. بغض و اضطراب درد بدي را به قلب و حلقم وارد ميکند که تا امروز تجربه اين درد را نداشتم. حس يک آدم مفلوک را دارم که عرضه هيچ کاري ندارد. حس مادري که تمام بدنش فلج است و قادر به هيچ حرکتي نيست جز نگاه کردن به دردسر افتادن فرزندش... و نميدانم اين دردسر قرار است تا کجا پيش برود...