فرد خودشيفته به دليل ترس از داشتن برچسب بازنده، خود را تحسين مي‌کند و خود را با برنده‌ها به ديگران مي‌شناساند. او به دنبال گرم کردن خود در درخشش منعکس شده آن‌هاست؛ اما احساسات او حاوي ترکيبي قوي از حسادت است و اغلب، اگر هدفي که به آن دل بسته است کاري کند که بي‌اهميت بودن فرد خودشيفته را به او يادآوري کند، تحسين او به نفرت تبديل مي‌شود. فرد خودشيفته نسبت به توانايي‌هاي خود اعتماد به نفسي ندارد که او را تشويق کند تا الگوي متعالي شخص ديگري را الگوي خود قرار دهد. بنابراين، شيفتگي خودشيفته به سلبريتي، که در جامعه ما بسيار شايع است، از نظر تاريخي با آنچه ژول هنري مي‌گويد، «فرسايش ظرفيت تقليد از دست دادن توانايي الگوسازي خودآگاهانه از شخص ديگر» هم‌زمان است.