در اين کتاب، نويسنده به آدم‌هاي دورونزديک زندگي‌اش به‌دقت نگاه کرده است. با اين حال تلاش مي‌کند زبان تنشان را نگاه کند نه زبان سرشان را، و سعي مي‌کند کلافي‌هايشان را تصور کند و به شکل قصه بنويسد. آدم‌هاي قصه‌هاي اين کتاب شايد ما باشيم، شايد هم کيلومترها از اين شخصيت‌ها دور باشيم. براي ما و احتمالا آدم‌هاي بسياري در اين کرة خاکي نوشتن و خواندن، قصه تراپي است. نوعي از تراپي که مراجع و درمانگر در آن يکي است.
لازم به ذکر است که تمامي قصه‌ها، اسامي و موقعيت‌ها ساختة ذهن نگارنده‌اند و به‌هيچ‌وجه برگرفته از روايت شخصي افراد يا اتاق درمان نيستند. در انتهاي کتاب نيز بخشي با عنوان قرار اخلاقي و ضميمة آشنايي با اختلالات آمده است و به پيشنهاد نويسنده بهتر است براي رمزگشايي از قصه‌ها، پس از خواندن آن‌ها اين بخش نيز مطالعه شود.