کتاب «خلاف زمان» نوشته ديه‌گو گاروچو، پژوهشي ميان‌رشته‌اي در مورد مفهوم «نوستالژي» و پيامدهاي آن براي حافظه و هويت است. گاروچو، فيلسوف اسپانيايي، در اين کتاب به بررسي ابعاد تاريخي، فرهنگي و فلسفي مفهوم نوستالژي مي‌پردازد و تحليل دقيقي از چگونگي تأثيرات اين احساس بر درک ما از گذشته و درک ما از خودمان ارائه مي‌دهد. کتاب با بحث از خود اصطلاح نوستالژي آغاز مي‌شود. نويسنده توضيح مي‌دهد که اين اصطلاح در سال 1688 توسط يک پزشک سوئيسي ابداع شد. منظور آن پزشک از اين اصطلاح، اطلاق آن بر مزدوراني در سوئيس بود که در آرزوي بازگشت به سرزمينشان بودند. با گذشت زمان، اين اصطلاح تکامل يافت تا تجربه عاطفي گسترده‌تري از اشتياق به گذشته را در بر گيرد. گاروچو نشان مي‌دهد که چگونه نوستالژي در دوره‌هاي مختلف تاريخي، از يک بيماري تضعيف‌کننده گرفته تا يک احساس رمانتيک، به نحو متفاوتي درک شده است. محور تحليل او در اين کتاب رابطه بين نوستالژي و حافظه است. او استدلال مي‌کند که نوستالژي يک روش منحصر به فرد براي درگير شدن با حافظه، با ترکيب عناصر داستاني و واقعيي است. به گفته وي، نوستالژي صرفا يادآوري منفعلانه از گذشته نيست، بلکه بازسازي فعالي است که اغلب خاطرات را به طور ايده‌آلي بازسازي مي‌کند و آن را تحريف مي‌کند. اين کتاب همچنين به ابعاد فرهنگي و اجتماعي نوستالژي مي‌پردازد. گاروچو درباره چگونگي تجلي نوستالژي در زمينه‌هاي مختلف فرهنگي، از ادبيات و هنر گرفته تا سياست و فرهنگ عامه بحث مي کند. او بررسي مي‌کند که چگونه نوستالژي مي‌تواند هم يک نيرويي براي تقويت انسجام اجتماعي باشد و هم يک نيروي تفرقه‌انگيز، روايتگر داستان‌هاي مطرود که مانع از پيشرفت اجتماعي مي شوند. به لحاظ فلسفي نيز او از آثار متفکراني مانند فردريش نيچه که نوستالژي را مانعي براي پيشرفت مي‌دانست و والتر بنيامين که آن را منبع بالقوه انرژي انقلابي مي‌دانست، بهره گرفته است. در نهايت، قابل ذکر است که رويکرد ميان رشته اي گاروچو در نوشتار کتاب، ترکيب تاريخ، فلسفه و تحليل فرهنگي، درک غني و ظريفي از اين احساس پيچيده، نوستالژي، ارائه مي‌دهد.