در آن زمان که آرمن در دفاع از شهر وان شرکت داشت، کم کم از آن حالت جوان ايده آليست مرعشي به در مي آمد و تبديل به يک سرباز سلحشور و آبديده مي شد. او اکنون با اين که نوزده سال بيشتر نداشت، به سرعت حالت پختگي پيدا مي کرد. در بيداري هاي درازمدت و مسلحانه در جوار رفقايش، در رويارويي با يک دشمن بي رحم و در دفع حملات روزانه ي او با جنگ هاي خونين تن به تن، که با دشنه يا با سرنيزه به جان هم مي افتادند، آن چه از جواني براي او مانده بود، همچون مه صبحگاهي که با نخستين اشعه ي خورشيد محو مي شود، از ميان رفت.