نمايش نامه هاي چخوف، مثل هر متن فشرده نمايشي ديگري، در اجرا نيازمند هم نگرش يگانه سازي است که از طرف کارگردان اعمال مي شود و هم گروهي از بازيگران قدرتمند است که مثل هستي موزون متنوعي به هم بياميزند. معلوم شده است که واقع گرايي محض براي انتقال آن جيزي بسنده نيست که جورج کالدرون در سال 1912آن را سرشت مرکز گريز نمايش نامه هاي چخوف ناميد. سرشتي که: در پي آن نيست که ذهن ما را به ملاحظه دروني رويدادهايي که عرضه مي کند، بکشاند، آنقدر آن ها را از بيرون در فرايند بزرگ تري شکل مي دهد که اين رويدادها در آن مي درخشند.