يک اثر هنري مدرنيستي بنا به تعريف «غيرقابل درک» است. به عنوان يک شوک عمل مي‌کند، به‌عنوان برهم زدن ضربه‌اي که رضايت روزمره ما را تضعيف مي‌کند و در برابر ادغام شدن مقاومت مي‌کند. با اين حال، کاري که پست مدرنيسم انجام مي‌دهد کاملا برعکس است: او معتقد است که محصولاتي با جذابيت انبوه هستند. هدف درمان پست مدرنيستي اين است که خانه داري اوليه آنها را بيگانه کند: "فکر مي کنيد آنچه مي بينيد يک ملودرام ساده است که مادربزرگ شما در دنبال کردن آن مشکلي ندارد" با اين حال، بدون در نظر گرفتن تفاوت بين علامت و سينتوم/ساختار گره بورومين/اين واقعيت که زن يکي از نام‌هاي پدر است... شما کاملا نکته را از دست داده‌ايد!' اگر نويسنده‌اي هست که نامش مظهر لذت تفسيري «بيگانه‌کردن» پيش پاافتاده‌ترين محتوا باشد، او آلفرد هيچکاک است (و - انکار آن بي‌فايده است - اين کتاب بي‌نهايت در اين جنون شريک است). در اين کتاب فوق‌العاده از مطالعات موردي، هيچکاک روي کاناپه تحليل‌گر قرار مي‌گيرد، زيرا مشارکت‌کنندگان آن شور و شوق بي‌نظير و جريان تئوريکي را در کل آثار هيچکاک، از پنجره عقبي تا رواني، به عنوان نمونه‌اي از آشنايي زدايي «پسامدرن» به ارمغان مي‌آورند. با شروع از اين فرض که «همه چيز معنا دارد»، محتواي روايي ظاهري و رويه‌هاي رسمي فيلم‌ها تحليل مي‌شوند تا تکثير غني مکانيسم‌هاي ايدئولوژيک و رواني در کار را آشکار کنند. اما هيچکاک اينجاست تا خواننده را به سمت ملاحظات «جدي» مارکسيستي و لاکاني در مورد ساخت معنا سوق دهد. اين کتاب به موقع، تحريک آميز و اصيل، مطمئنا به نقطه عطف مطالعات هيچکاک تبديل خواهد شد.