هدا گابلر اثري است که در آن تاريخ ياد مي‌گيرد به منتقدانش و نيز به خودش بينديشد. از نظر درونمايه، مي‌توان اين اثر را چکيد? هم? آثار رئاليستي پيشين ايبسن، از حيث جايگاه آثار رئاليستي او، ختم کلام و اتمام حجت با مخاطب و خودش، و از نظر سبک، اعلام کوچ به پيشگاه خورشيد، «فرم/صورت»، ناميد؛ قلمرويي که هيلده، سروشِ فرم/صورت‌‌آگاه در اثر بعدي، استاد سولنِس معمار، از سولنِس طلب مي‌کند. درست؛ اما هم? اين نکات در بافت ?آشوبي مطرح مي‌شود که ايبسن در انديشه‌هاي فلسفي و اجتماعي متفکران معاصرش، آرنولد، کارلايل، نيچه، راسکين دربار? تاريخ و فرهنگ به پا مي‌کند.