مردم به رنسانس که فکر مي کنند، به ياد نمازخانه سيستين ميکلانژ (ميکلانجو)، موناليزاي لئوناردو داوينچي، و تعداد زيادي نقاشي ها، مجسمه ها و ساختمان هاي عظيم ديگري مي افتند که در اواخر قرن پانزدهم و اوايل قرن شانزدهم در ايتاليا آفريده شد. گرچه اين هنرمندان بزرگ و آثارشان به راستي مظهر اوج اين عصرند، اما رنسانس صرفا انقلاب هنري نبود. در طول چندين قرن (تقريبا از 1375 تا 1625) در تمام وجوه زندگي انسان در اروپا تغييرات چشمگيري صورت گرفت. مردان و زنان عصر رنسانس شاهد بودند که در همه عصرها، از روش کسب و کار مردم گرفته تا شيوه سياست ورزي و اسلوب بناي خانه هايشان، نو دارد به سرعت جانشين کهنه مي شود. تمايل به ايجاد تغييرات در ايتاليا آغار شد و به مدت حدود يک قرن (تقريبا از 1375 تا 1475) پديده اي کاملا ايتاليايي بود. از آنجا که ايتاليا در محل تلاقي اروپاي شمالي، آفريقا، و آسيا واقع شده بود، به ديگ در هم جوش عقايد و آراي فرهنگ هاي بسيار متفاوت تبديل شد. ايتاليايي ها از اروپاي شمالي، به ويژه فرانسه، سبک هاي ادبي و موسيقايي را به وام گرفتند که آن ها را با ذوق و سليقه ي خود سازگار کردند.