همواره اين کلمات هستند که در شکستن سد دنيوي و فاني به من ياري مي‌‌رسانند. چيزي در روح شعر، يعني کاملا شکل و نغمه‌ي دقيقش، مرا موظف مي‌‌کند که آن را در قالب کلمات درآورم. چنين فعاليتي راهي است براي رهايي از خيال واهي زمان. شعر سرعت زمان را کاهش مي‌‌دهد، آن را نگه مي‌‌دارد و ما را از دستش رها مي‌‌سازد؛ چه شعرگونگي کلمات در ادبيات باشد، چه شعرگونگي آواهاي موسيقي. وزن کلمات درباره‌ي احساس آزادي است که ادبيات به ما مي‌بخشد. مرسيه همچنين به اين سوال بنيادي مي‌پردازد: ما به چه اندازه در انتخاب‌هايمان در زندگي، آزادي عمل داريم؟ سيمون از کودکي شيفته‌ي زبان بوده و براي سرکشي از خواست والدين، مترجم مي‌شود و مي‌خواهد تمام زبان‌هاي محدوده‌ي درياي مديترانه را بياموزد. وقتي همسرش موسسه‌ي انتشاراتي را به ارث مي‌برد، سيمون همراه او مي‌رود و سرانجام، يک خطاي پزشکي زندگي‌اش را زيرورو مي‌کند. اين طوفان ناخواسته، سيمون را سر دوراهي زندگي، به ترديد مي‌اندازد. آنيا دالوتا، نورددويچر روندفونک: «پاسکال مرسيه با هوشياري و احتياط اجازه مي‌دهد قهرمان رمانش توانايي ادبي خود را کشف کند. در عين حال ادراک نافذ و چشمگيرش را براي تفاوت‌هاي زباني به اثبات مي‌رساند… رماني بسيار عميق.»