يکي از شگفتي‌ها براي کسي که نامش خود خطابه‌اي‌ست: «هيچ نگو، سکوت کن، حرف نزن، صحبت نکن»، نوشتن رمان‌هايي چنين مطول و مفصل است با ذکر جزئيات فراوان و البته شوخ‌وشنگي مثال‌زدني که از يک چيني جان به در برده از انقلاب فرهنگي و مجبورشده به سکوت، چيز عجيبي‌ست! «قورباغه» يکي از آثار متأخر «مويان» است که درست در روزهايي منتشر شد که نوبل به او اهدا شد و ازهمين‌روي و دلايل شخصي ديگري، براي نويسنده‌ي شهير چيني ارزش بسياري دارد. اين رمان که از زاويه‌ي ديد دوم شخص و به فرم نامه‌نگاري نوشته شده، شرح و تفصيل ماجراهاي مردم شهري‌ست با محوريت يک «عمه»؛ عمه‌اي خاص و عجيب که با کاريزماي يگانه‌اش عنان و افسار زندگي‌ها را در اختيار دارد، به‌خاصه که به مدت پنج دهه، تنها متخصص زايمان در اين شهر دورافتاده بوده و خودش قسمي از قدرتي‌ست که داشتن و نداشتن فرزند در چين، تمام و کمال در يد بيضاي آن است! داستان قورباغه، روايتي سخت و تلخ و مرموز و البته پر از شوخي از مردمي‌ست که نام فرزندانشان را از اندام يا بخشي از بدن انسان با محوريت بدن مادران مي‌گيرند و خب اين فقط آغاز ماجراست و بخش کوچکي از آن!