کلود سيمون، رمان‌نويس فرانسوي و برنده‌ي نوبل ادبيات 1985، را اغلب از پيروان جنبش ادبي رمان نو مي‌دانند. هرچند شيوه‌ي روايي ناپيوسته‌ي خاص او به اين سادگي‌ها در قالب هيچ جنبش و مکتبي نمي‌گنجد. منبع الهام بيش‌تر نوشته‌هاي سيمون زندگي خود اوست و دغدغه‌ي اصلي‌اش درک و دريافت آدمي از مفهوم زمان؛ به همين دليل شايد بشود سبک و سياقش را نزديک به نويسنده‌ي نامدار فرانسوي، يعني مارسل پروست، دانست. در بيانيه‌ي هيئت داوران جايزه‌ي نوبل آمده: «کلود سيمون نويسنده‌اي است که در داستان‌هايش ذوق يک شاعر و يک نقاش را توأمان دارد و در تصوير وضعيت انسان به گذر زمان و اثراتش عميقا آگاه است.» تراموا نيز به همين شيوه آميزه‌اي است از خاطرات کودکي و کهن‌سالي سيمون در قالب داستان؛ تلاشي براي اثبات اين باور که خاطرات ما مي‌توانند در حضيض عمر يار و محافظ‌مان باشند، اگر آن‌ها را درست و کامل به ياد سپرده باشيم.