سارتر نمايشنامه تک‌ پرده‌اي در بسته (Huis Clos) را در 1943، يعني اوج دوران اشغال فرانسه از جانب نازي‌ ها نگاشت، هرچند پس از جنگ به انتشار رسيد و به‌ سرعت به يکي از اثرگذارترين نمايشنامه‌ هاي دوران تبديل شد.
براي ملتي که به‌ تازگي از رنج و تحقير اشغال نازي‌ ها رهايي يافته بود و همچنان از فروکوفتگي غرور ملي، ورشکستگي اخلاقيِ برآمده از سرکردن با سلطه و سرکوب، و وجدانِ گرانبارش سرخورده بود، مضامين اين اثر زنده و گيرا مي‌نمود،

هرچند چنان که نشان خواهيم داد، اين درونمايه‌هاي کليديْ امروزه نيز، حتي به تعبيري ژرف‌ تر از آن دوران، همچنان طنين‌افکنند. از ميان نُه نمايشنام? سارتر، درِ بسته اهميتي کانوني دارد؛

هم از اين رو که انگاره‌هاي فلسفي مسلط بر دوران پس از جنگ جهاني دوم را در قالبي روايي به نمايش مي‌گذارد، و هم از آن جهت که گونه‌ اي نوين از درام را صورت‌ بندي مي‌ کند که تأثيري ژرف بر تئاتر نيم? دوم قرن بيستم نهاده است.