"ضحاک" نمايش نامه اي است از "غلامحسين ساعدي" که وي آن را براساس همان داستان معروف "ضحاک" در شاهنامه در پنج پرده و چهل و دو صحنه به رشته ي تحرير درآورده است. يکي از روش هاي قابل توجه خوانش آثار ادبي، روش اسطوره سنجي است که طي آن نويسندگان به بازآفريني داستان هاي اساطيري پرداخته يا به نحوي از آن ها بهره جسته اند. در برخي از موارد نويسنده با ارزيابي نمادها، روانشناسي اثر و در نهايت خوانش اسطوره اي آن، علاوه بر اينکه اساطير موجود در آن داستان را شناسايي مي کند، خود نيز وجوه جديدي به آن افزوده و به بازآفريني قصه مي پردازد. "ضحاک" از "غلامحسين ساعدي" يکي از موارد بازآفريني اساطيري است که تا حد زيادي به داستان اصلي شاهنامه وفادار بوده و در عين حال يک خوانش نو از اين قصه ارائه مي کند. داستان هاي اساطيري نيز به اندازه ي ساير آثار ادبي و در مواردي حتي بيشتر، نقش برجسته اي در شکل گيري و اعتلاي فرهنگي جوامع دارند و "غلامحسين ساعدي" هم از آن دسته نويسندگاني است که در آثار خويش، به ويژه در نمايش نامه ي پيش رو، توجه خاصي به اسطوره هاي فرهنگي خود داشته است. تغييراتي که نويسنده در اين اقتباس اعمال کرده، حذف مواردي فراطبيعي و غيرواقعي از سطوح داستان بوده و حتي مارهاي مشهور ضحاک و بوسه ي اهريمن هم به جاي نمود فيزيکي، در ذهنيت مشوش ضحاک حضور دارند. "غلامحسين ساعدي" عناصر داستان را در خدمت روايت خود به کار مي گيرد و به همين سبب حذف شدن ساير شخصيت هاي داستان از اقتباس پيش رو، خللي به روند نمايش نامه ي "ضحاک" وارد نمي کند.