اميد چيست؟ چه فرقي با اميدواري دارد؟ و خود اين دو چه نسبتي با خوش‌بيني، خوش‌باوري و خوش‌خيالي از يک‌سو و بدبيني، يأس و کلبي‌مسکلي از سوي ديگر دارند؟ در کتابي که سراسر به «اميد» پرداخته نويسنده، استان ون هوفت، مي‌کوشد از درون سنتي که به اميد عمدتا به‌مثاب? فضيلتي اخلاقي و بعضا الهياتي مي‌نگرد به اين پرسش‌ها پاسخ دهد. بااين‌حال، وراي اين کندوکاو نظري، نويسنده در تلاش است به اين تعبير که «انسان به اميد زنده است» معنا و عينيت ببخشد. بر طبق نظر ون هوفت، اميد چيزي حتي ريشه‌اي‌تر و ابتدايي‌تر از فضيلت است. اميد ساختار بنيادين هستي ما و نحو? زيستمان در جهاني مملو از خطرات و مخاطرات است. اهميت وجودي اميد چندان است که مي‌توان گفت، بود ما همواره در اميدوار بودنمان است. اينها نکاتي هستند که نويسنده، در قالب فصل‌ها و بندهاي مختلف کتاب، مي‌کوشد با اتکا به مثال‌هاي زندگي روزمره و نيز مباحث پيچيده‌تر فلسفي روشن سازد: نسبت اميد با آرزو، عقلاني بودن اميد، واقع‌بيني در اميدواري، کندوکاو در نحو? حضور اميد در عرصه‌هاي پزشکي، سياست و دين، آسيب‌شناسي اميد و، در همين ارتباط، موعودگرايي، هزاره‌گرايي و ساير باورهاي آخرالزماني. در دوره‌اي که چه‌بسا نياز به اميد بيش از هر زمان ديگري احساس مي‌شود، سزاوار است شنيدن هر سخني که به هر شکل و شيوه با ما از اميدوار بودن مي‌گويد.