دوباتن يک هفته مهمان ترمينال شماره پنج فرودگاه «هيثرو» شد تا اين کتاب را که درباره آدم ها و رفتن است در چهار فصل «پيشنهاد»، «عزيمت ها»، «بخش هوايي» و «رودها» بنويسد. دوباتن معتقد است زندگي مدرن به بهترين صورت در فرودگاه ها خلاصه شده : «رابطه بين ملت ها، سفر هاي سريع، تخريب محيط زيست، مصرف گرايي و روياهاي شخصي جهانگردي به خوبي در فرودگاه ها قابل مشاهده است». دوباتن در گفت وگويي که در «نيويورک تايمز» با «ديويد اولين» انجام داده، دلايل اهميت فرودگاه را در زندگي روزمره چنين شرح مي دهد: «فرودگاه ها براي بي صبري آدم هاست که به وجود آمده اند، وگرنه همان بندرها و کشتي ها مي توانست جوابگوي رفت وآمد آدم ها باشد. و البته فرودگاه جاي عجيبي است، چون ناخودآگاه سبب جوشش احساسات مي شود و احتمالا اين بهترين کاري است که مي توان در فرودگاه انجام داد. ميزان عاطفه سيالي را که در جهان بروز پيدا مي کند مي توان در فرودگاه ها سنجيد. در لحظه پرواز حالي روحاني به مسافر و همراهانش دست مي دهد، انگار که او براي لحظه اي به مرگ بينديشد. کساني که سال هاي سال است ازدواج کرده اند و زندگي بدون عشق را پشت سر مي گذارند، شايد در فرودگاه يک جمله عاشقانه به همسرشان بگويند. احتمال سقوط هواپيما چيزي است که بدترين رابطه هاي زناشويي را نيز مي تواند نجات دهد».