هايکو در حقيقت يک سبک شعري است که در ژاپن بوجود آمد. هايکو شعري کوتاه است و معمولا در آن سعي مي شود تا تصويري از طبيعت در ذهن خواننده ايجاد شود. زبان در اين نوع شعر برخلاف شعر فارسي، تنها وسيله ي انتقال مفاهيم است، در شعر فارسي زبان خود بخش مهمي از شعر است که با آرايه ها تزيين مي شود، در هايکو خبري از تزيينات زباني است شاعر در پي فراچنگ آورد لحظه اي ناب است لحظه اي خاص که فراتر از زبان است لحظه اي وجودي. هر هايکو از 17 هجا يا مورا بوجود مي آيد که در سطر اول 5 هجا در سطر دوم 7 هجا ودر سطر سوم نيز 5 هجا دارد البته اين تقسيم بندي بيشتر خارج از ژاپن براي راحتي رواج دارد و در ژاپن هايکو را در يک سطر مي نويسند. مي توان گفت که هايکو در ايران با کتاب شاملو معرفي شد اما اولين نفري که هايکو را به فارسي ترجمه کرد سهراب سپهري بود که به هايکو وزن داده بود. در اين کتاب شاملو سعي داشته تا برترين هايکو ها را گرداوري کند. علاوه بر اين وي به تحليل و بررسي مفاهيم پنهان در هايکوها مي پردازد و به خواننده کمک مي کند تا ارتباط قوي تري با شعر برقرار کند. بيش از 4000 هايکو توسط پاشايي ترجمه شد و شاملو در حدود 1400 هايکو را که مي توانست به فارسي چاپ کند انتخاب کرد.