اگرچه بلوم بارها تفاسير خويش از نمايشنام? هملت را در قالب کتاب، مقاله و سخنراني ارائه کرده است، هملت:شعر بي کران نه تنها به عنوان جوهره اي موجز از تمامي آنها، و نيز ضميمه اي بر کتاب شکسپير: ابداع انسان، بلکه چونان تفسيري بازنگرانه در آراي پيشين بلوم است. در اين کتاب فصول بيست و پنج گان? تفسير بلوم از هملت لايه لايه برهم مي نشينند تا در انتها مانند گوي بلوريني در فاصل? کانوني مناسب، ميان چشم ما و متن هملت قرار گيرند و بدين سان چشم اندازي صريح و شفاف از شاهکار شکسپير ترسيم کنند. تفاسير بلوم همچون عدسي هم گرايي است که تفاسير شکسپيرشناسان در چهار قرن اخير، چونان طيف هاي نور، با گذر از آن تا حدامکان به روشن تر شدن معماي هملت ياري مي رسانند؛ اگرچه بلوم خود اين نقيضه را به ما يادآور مي شود که راز ماندگاري هملت همانا در پايدار ماندن معماي ابدي آن و فراروي مدامش ازمرزهاي خويش است.