آفريقا و ديکتاتوري‌هاي دامنه‌دارش، از مصر، ليبي، تونس، مراکش، اتيوپي تا آفريقاي جنوبي! همه و همه برآمده از آتش استعمار و نسل‌کشي‌هاي عظيم؛ چيزي که حتي در دهه‌ي سوم قرن بيست‎ويکم نيز دست از سر اين قاره، کشورها و مردمان‌شان برنداشته است. در انبوهه‌ي اين ديکتاتوري‌ها و در حضور خون‌خوارترين جبّاران، اين هنرمندان و نويسندگان بوده و هستند که همواره صداي بي‌صدايان شده و به قيمت آزار، شکنجه، ترور و تبعيد، بازهم از ظلم‌ها و ظالمان و مظلومان نوشته و آفريده‌اند. «طاهر بن جلون» نويسنده‌ي مراکشي در تبعيد که سال‌هاست در فرانسه و به زبان فرانسوي مي‌نويسد، يکي از بزرگ‌ترين نويسندگان زنده‌ي دنياست که با بيان صريح، روشنگرانه و درعين‌‌حال شاعرانه و هنرمندانه‌اش، داستان‌هايي درباره‌ي خودکامگي‌ها و زندگي در خفقان نوشته که «تأديب» يکي از شاخص‌ترين‌هاي‌شان است. اين رمان کوتاه که در ساختار قطعه‌قطعه‌اش پيوستگي مثالي‌اي دارد، درباره‌ي جواني‌ست که به جرم حضور در تظاهرات عليه رژيم «حسن دوم» دستگير شده و به سربازي در پادگاني فرستاده مي‌شود که بي‌شباهت به مخوف‌ترين اردوگاه‌ها و زندان‌هاي تاريخ نيست. جلون در «تأديب»، با وجود کوتاهي اثر، چنان تصاويري بديع، کامل و تکان‌دهنده خلق مي‌کند که لحظه به لحظه‌ي داستان، خواننده را درخود فرو برده و با اين تأديب و تحقير همراه مي‌کند. کتاب «تأديب» داستان ويران کردن همه‌ي آرزوها، ارزش‌ها و زندگي آدم‌هايي‌ست که جز سوداي آزادي، برابري و عدالت، چيزي در سر نداشته‌اند و بدون اينکه هيچ خشونتي بورزند، زير بار خشونت‌ورزي‌هاي بي‌حد، ديگر چيزي از آنها باقي نمانده است.