رمان «کارميلا» نوشته جوزف توماس شريدن لي فانو، نويسنده ايرلندي در سال ???? بود که موجب تولد ژانر وحشت در ادبيات و بعدها در سينما شد. کارميلا نام يکي از شخصيت ها خون آشام ادبيات است. اين شخصيت خلاف دراکولا، يک زن است و البته جاي تذکر و يادآوري دارد که رمان «دراکولا» نوشته برام استوکر بعد از «کارميلا» نوشته و منتشر شد بنابراين برخي اين مساله را که استوکر در نوشتن «دراکولا» از لي فانو تاثير گرفته، مطرح مي کنند. لي فانو بعد از درگذشت همسرش به فردي گوشه گير تبديل شد و همين گوشه گيري موجب خلق تاثيرگذارترين آثار ادبي اش از جمله «کارميلا» شدند. اين رمان و ديگر آثار اين نويسنده در حوزه ژانر وحشت و آثار گوتيک، در جهت کاوش و کنکاش در مسائل ماورالطبيعه و متافيزيک نوشته شدند. نکته اي که خود لي فانو درباره انگيزه اش از توليد اين آثار گفته، برقراري تعادل بين جهان طبيعت و جهان ماورا الطبيعه است. کارميلا اشراف زاده اي نفرين شده است که به خون آشامي اشتغال دارد. او ظاهر يک دختر جوان زيبا را دارد که زيبايي و معصوميتش، جذاب و گيراست. دندان هاي نيش او نه به اندازه اي که خيلي مشهود باشند، اما تا حد مشخصي تيز هستند تا نيمه شب بتواند آن ها را در سينه قرباني فرو برده و از خونش تغذيه کند. کارميلا گاهي به طور ناگهاني غيب شده و بعد از مدتي مانند يک نيمروز يا يک روز، دوباره در محل غيب شدنش، رويت مي شود. او با شنيدن حرف هاي مذهبي يا سرودهاي کليسايي رو ترش مي کند و خواستار ترک محل مي شود. کارميلا براي جذب قرباني، مدت ها زمان صرف مي کند تا به او نزديک شود و محبت زيادي را خرج او مي کند. اين محبت ديوانه وار و بسيار شديد است.