بسيار عجول، بسيار حساس، بسيار گرانقيمت، بسيار حريصانه، بسيار زياد. اگر تمام اين معيارها را به همراه شيفتگي افراطي و علاقه مفرط به منظور تشخيص گناه و گناهکار به کار ببنديم بر ما روشن مي شود که گرچه از ظواهر امر پيداست که شکمبارگي کم ضررترين گناهان است، اما احتمال مي رود فراگيرترينشان باشد. دقيقا به سبب علايق افراطي مان، شيفتگي مان به چشيدن جديدترين غذاها در مدرن ترين و گرانقيمت ترين رستوران ها و ترس وسواس گونه و ظاهرا متناقضمان از چاق شدن مي توان چنين نتيجه گرفت که ما به فرهنگ شکمبارگان دچار شده ايم. اگر شکمبارگي حقيقتا گناهي کبيره باشد، کسي بين ما هست که گناهکار نباشد؟