حسد همواره نقابي براي پوشاندن ترس است: اين ترس که نمي توانيم آنچه را که مي خواهيم به دست آوريم. و اين احساس ناکامي که گويي شخصي ديگر آنچه را که حقا از آن ماست به دست آورده است، اگر چه وحشت زده تر از آنيم که دستمان را به سوي آن پيش ببريم. ريشه حسد، عاطفه و هيجان ناشي از خست است؛ زيرا فضايي براي فراواني و کثرت کائنات ندارد. حسد به ما مي گويد فقط براي يک نفر جا هست: يک شاعر، يک نقاش، يا هر آنچه آرزومنديد باشيد.