مذاکرات رسمي، غير رسمي و محرمانه ميان ايران و مهم ترين قدرتهاي زمان متعاقب ملي شدن نفت را ميتوان اولين حضور موثر ايران در عرصه سياست بين الملل دانست. مناقشه نفت که در نهايت به تنش‌هاي داخلي و سقوط دولت مصدق انجاميد، سالها محل بحث و نقد بوده است اما هيچ گاه تحليلي نظام مند و فراروانشناختي از آن ارائه نشده است، آنچنان که بتواند در دهه هاي بعد و در مناقشات مشابه چراغ راه نيروهاي سياسي باشد. کتاب در پي پاسخي نظام مند و متدلوژيک به اين سوال مهم است که اساسا چگونه با افزايش تهديدها و مشوق هاي متناسب، رفتار دولت مصدق در بحث ملي کردن نفت، تا پايان دولت تغيير جدي نيافت. اثر حاضر، گرايش به حفظ امنيت هستي شناختي در چارچوب سياست شرم، و توليد سوژه عزت محور را باعث امکان پذيري و تصلب کردار ملي کردن نفت مي داند.