طبيعت را دوست خودش مي دانست. وقتي به درخت هاي چنار مي رسيد، خدا گواه است يواشکي دستش را گردن درخت مي انداخت، صورتش را کنار درخت مي گذاشت، جوري که انگار معشوقش را بغل کرده، شاخه را در دستش لمس مي کرد. آدم احساس مي کرد دارد تمام وجودش را مي دهد به درخت. جور به خصوصي با طبيعت زندگي مي کرد. مجموعه? «تاريخ شفاهي ادبيات معاصر ايران»، در پي آن است که خاستگاه هاي ادبيات معاصر ايران را از مجموعه شرايط زيست و نموّ نويسندگان گرفته تا محافل و مجامع و جريان هاي ادبي و اجتماعي موثر بر آن بکاود تا براي پژوهشگران بعدي، مستندات قابل قبولي براي رديابي جريان هاي فرهنگي و دلايل و چگونگي اوج و حضيض آن ها بر جاي گذارد.