تئودور آدورنو در 14 نوامبر 1956، به مناسبت صدوبيستوپنجمين سالمرگ هگل، در دانشگاه آزاد برلين سخنراني‌اي ايراد کرد که بنا بود به ابعاد و سويه‌هاي فکري هگل اختصاص داشته باشد. در همان ايام همين مباحث و ديگر مسائل و موضوعات را به نحوي مبسوط‌تر در قالب درسگفتاري راديوي مطرح کرد. از آن‌جا که مباحث سخنراني دانشگاهي و درسگفتار راديويي عميقاً به هم ارتباط داشتند، آدورنو مضامين اين دو را، به علاوه «اضافاتي مهم» در قالب تک‌نگاري‌اي با عنوان «سويه‌هاي فلسفه هگل» گرد هم آورد. تئودور آدورنو در اين کتاب، برحسب قرائت خاص خودش از ايدئاليسم آلماني به طور کلي و فلسفه هگل به طور خاص، آن هم قرائتي که به اقتضاي فشردگيِ فضاي نوشتار هيچ‌‌گاه آن‌قدرها بسط نمي‌يابد و صرفاً به اشاره برگزار مي‌شود، پاره‌اي از تعيين‌کننده‌ترين پروبلماتيک‌هاي فلسفه هگل ــ و نيز ديگر فلسفه‌هاي ايدئاليسم آلماني: کانت، فيشته و شلينگ ــ را برجسته مي‌کند، و البته به‌سرعت از روي آن‌ها مي‌پرد، تا در نهايت گرهگاه‌هاي اين فلسفه را به يکديگر وصل کند و انسجام منطقي آن و در عين حال تنش دروني‌اش را نشان دهد.