افلاطون فيلسوف آتني در دوران باستان بود. او بنيانگذار مکتب افلاطوني و آکادمي ، اولين موسسه آموزش عالي در جهان غرب بود.
او به طور گسترده اي به همراه معلم خود ، سقراط ، و مشهورترين شاگردش ، ارسطو ، يکي از مهمترين و تأثيرگذارترين افراد در تاريخ بشريت و شخصيت محوري در تاريخ فلسفه يونان باستان و غرب محسوب مي شود. از افلاطون همچنين اغلب به عنوان يکي از بنيانگذاران دين و معنويت غربي نيز ياد مي‌کنند. آلفرد نورث وايتهد يکبار خاطرنشان کرد: "ايمن ترين ويژگي کلي سنت فلسفي اروپا اين است که اين مجموعه شامل مجموعه اي از پاورقي هاي افلاطون است."

افلاطون مبتکر گفتگوي مکتوب و اشکال ديالکتيکي در فلسفه بود. افلاطون را بنيانگذار فلسفه سياسي غرب نيز مي دانند. مشهورترين مشارکت وي نظريه اشکال شناخته شده توسط عقل محض است ، که در آن افلاطون راه حلي براي مشکل کليات معروف به افلاطوني ارائه مي دهد (که به طور مبهم يا رئاليسم افلاطوني يا ايده آليسم افلاطوني ناميده مي شود).

تصور مي شود که قاطع ترين تأثيرات فلسفي او معمولا در کنار سقراط ، فيثاغورث ، پيشا سقراطيان ، هراکليتوس و پارمنيدس بوده است ، اگرچه تعداد کمي از آثار پيشينيان او باقي مانده است و بسياري از آنچه امروز درباره اين چهره ها مي دانيم از خود افلاطون ناشي مي شود.
در اين چهار رسانه (منون، فدروس، ته تتوس، هيپياس بزرگ) افللاطون راجع به موضوعاتي چون عشق و فضيلت مطالبي را مطرح مي‌کند.