نه مي توان انکار کرد و نه مي توان ناديده گرفت که پيدايش روانکاوي بي شک حاصل مواجهه "زيگموند فرويد" جوان با بيماران مبتلا به هيستري بود. در زمانه اي که جامعه با ترديد به واقعي بودن بيماري اين افراد نگاه مي کرد، فرويد به مرور روش مرسوم درمان را کنار گذاشت و از آن پس با گوش سپردن به کلام بيماران و فرياد صامت تن ايشان دانست که مبتلا به هيستري تا چه اندازه رنج مي کشد. فرويد به ما آموخت تنها هيستري است که به دليل تظاهرات منحصر به فرد و قابليتش در نمادين سازي تنش و تعارض مي تواند در کنار رويا شاهراهي باشد به سوي ضمير ناآگاه.