جادو نزد ايرانيان مقام روحاني مغ ها بوده است که اجراي آن را به دانشمندان و فرزانگان مي سپرده اند که مقام موبد يا مغ مي داشته اند. بنابراين کلمه جادو يادآور انديشه جلال و شکوه است. علوم خفيه و باطني فقط در معابد و آتشکده‎ ها به مخفيترين شکل آموخته مي شد و تصور مي رود که اسرار آن با نابودي تمدنهاي قديمي از بين رفته باشد. تاريخ نويسان، فيلسوفان، پزشکان و شاعران از وقايع متعددي در اين باره ياد مي کنند. لوحه ها و سنگنبشته ها، پرده هاي نقاشي آويخته بر ديوارهاي معابد، هيئروگليف هاي نقشهاي برجسته و آثار و بناهاي گوناگوني که از دستبرد زمانه و ضربه هاي جنگجويان درامان مانده اند، اطلاعات بسياري از اعمال اسرارآميز باطنيون و علماي خفيه که در همه جا، بويژه در مصر، هند، ايران، کلده و يونان رايج بوده است در اختيار ما قرار مي دهند.» چنين به نظر مي رسد که کليدهاي اصلي قدرت اراده چنان که در عهد باستان اعمال مي شده است در همان قرون اوليه ميلادي به نحو جبران پذيري مفقود شده اند. با اين حال، هراز گاهي و بسيار به ندرت چند روحي که داراي بصيرت شهود و مکاشفه بوده اند توانسته اند حتي از راه دور واقعيت نفوذ انسان بر همنوعانش را به اثبات برسانند. مارسيل فاسن تاييد مي کند که: «روحي که با اميال شديد تحريک شده باشد مي تواند نه تنها بر جسم خود بلکه بر جسم ديگري، بخصوص اگر آن جسم داراي طبيعتي يکدست يا ضعيفتر باشد، تاثير بگذارد.» آگريپا که شهرت او به عنوان جادوگر بسيار زياد بود مي نويسد: «جذبه هاي روح، که وقتي شديد باشد راه بلهوسي در پيش مي گيرد، نه تنها مي تواند جسم خود شخص را تغيير دهد، بلکه بر جسمي بيگانه نيز اثر مي گذارد چنان که تاثيرات عجيب و غريبي بر عناصر و اشيا برجاي مي نهد. نبايد تعجب کرد که روح مي تواند بر جسم و روح ديگري تاثير گذارد.»