کتاب حاضر تلاشي است براي حرکت به سوي تأليف نظريه فيلم نويني در پرتو آراي هايدگر. قدمت حضور ترس در زندگي انسان همپاي خلقت اوست. اين مفهوم از يونان باستان تاکنون مورد توجه فلاسفه بوده است. در نظر مارتين هايدگر ترس يکي از مقومات وجود انسان و برسازنده هستي است که در سيري سلوک وار به ترس آگاهي منجر مي شود. کتاب حاضر ضمن طرح اين مضامين و تشريح سير تبديل پديدار ترس به ترس آگاهي براي دازاين، نشان مي دهد که اين سير تبدلي در عرصه هنر سينما و در بطن تحولات بياني آن در گذر تاريخ، به صورت «رويداد حقيقت» در برخي آثار ارزشمند سينمايي، به ويژه در سينماي وحشت متجلي شده است. اين کتاب اساسا به فيلم به مثابه نوعي انديشه براي زمانه معاصر نگريسته و با استفاده از آراي ژيل دلوز و نظريه فيلموسوفي دانيل فرامپتون نسبت ميان فيلم و فلسفه را مورد تأمل قرار داده و نهايتا فيلم را به مثابه کار هنري تشريح کرده است. به اين ترتيب ضمن بررسي زمينه هاي شکل گيري سينماي انتقادي وحشت از منظري تاريخي، با تکيه بر انديشه هاي نوئل کارول، سينتيا فريلند و جورج اوچوا، «شر» و «هيولا» به مثابه عناصر اساسي و مقوم سينماي وحشت مطرح شده و در مجموع تلاش شده است تا بدين طريق نوعي دستگاه فلسفي و نظريه فيلم جديد عرضه شود.