ادبيات مانوي به مجموعه اسناد مانوي گفته مي شود که توسط ماني، پيروان ماني يا غيرمانويان به دست ما رسيده است .آموزه ها و آثار ماني، فعاليت ها و کتاب هاي پيروان و شاگردان او، نيز نوشته هاي انتقادي مخالفان ماني و پيروان اديان ديگر، هر يک سهم بسزايي در ارائه تصويري روشن و کامل از ماني بر عهده دارند. بخش عمده متن مانوي را سرودهاي ديني تشکيل مي دهند که به همان شيوه سنت قديمي سرودهاي اوستايي تصنيف شده اند. بعضي از سرودها در دستنويس هاي مانوي به شکل شعر نوشته شده، اما بيشتر آنها به صورت نثرند؛ ولي با نقطه گذاري دقيق مشخص شده اند.در متون مانوي، چهار نوع ادبي مي توان يافت: ادبيات تعليمي با قطعات زيبا که گاه با گلستان سعدي پهلو مي زند؛ ادبيات غنايي و ليريک که هم در شعر و هم در نثر مانوي نمونه هايي از آن مي توان يافت؛ ادبيات روايي که از اين نوع داستان هاي متعدد در نوشته هاي مانوي داريم. نوشته هايي که در واقع هم داستان است، هم تمثيل. تمثيلات سغدي مانوي آنقدر زياد است که زندرمان توانسته از آنها يک جلد کتاب چاپ کند. اينها در واقع همان داستان هاي خيلي کوتاه يا داستانک است که از تمثيلات انباشته است و سرانجام زندگينامه نويسي که از ژانرهاي جديد ادبي است. مطالب اين کتاب شامل: پيش گفتار، گفتار اول: زندگي ماني، آثار و پژوهش هاي مانوي، گفتار دوم: بحثي در تاريخ انديشه هاي گنوسي، تصويرهايي از هنر مانوي، متون مانوي، نثر، کتاب اول: ماني و تاريخچه آيين او، کتاب دوم: اندرزها و دستورها، کتاب سوم: درباره آفرينش و پايان جهان، کتاب چهارم: درباره روح و رستگاري، کتاب پنجم: درباره عيسي مسيح، کتاب ششم: تمثيل ها و نوشته هاي گوناگون است.