نويسنده در اين کتاب تلاش مي کند تا گوشه اي از وجوه سياسي و اقتصادي هنر دوران معاصر را براي مخاطبان مطرح کند. تمرکز اصلي استالابراس بر هنر از سال 1989 به بعد، آن هم عمدتا از زاويه تحليل سياسي و اقتصادي است. استالابراس در اين کتاب علاوه بر طيف مسايل سياسي و اقتصادي که پيرامون وضعيت متاخر هنر غربي مطرح کرده، بخش هايي را هم به بحث درباره هنر کوبا، چين، هنر روسيه و کشورهاي اسکانديناوي اختصاص داده است. همچنين اين کتاب را مي توان تحليلي بر هنر در دوران پسامدرن قلمداد کرد. اشارات بسيار نويسنده به شاکله هاي هنري مختلف در دوران پسامدرن چون هنر چيدمان، هنر اجرا و ويديوآرت و همچنين آثار هنرمنداني چون «ديمين هرست» و بيان ويژگي هاي پست مدرنيستي اين آثار، مخاطب را با تحليلي از هنر دوران پسامدرن مواجه مي سازد. يکي از ويژگي هاي مهم اين کتاب مطرح شدن نام و آثار تني چند از نظريه پردازان هنري مانند «آرتور دانتو» و همين طور هنرمندان معاصر جهاني چون «توبياس ربرگر» است که پيشتر منابع چنداني از آن ها در زبان فارسي وجود نداشت.