چنان بود که تو گويي شخصيت «صورت» دارد، به نظر مي رسيد که اين «صورت شخصيت» غير جسماني عامل حقيقي تغيير شخصيت است. اگر اين صورت جراحت ديده، بد شکل، زشت با حقير باقي مي ماند ، بيمار عليرغم تغيرات ظاهري جسماني رفتارش تغيير نمي کرد اگر امکان بازسازي اين صورت شخصيت» وجود داشت، اگر ميشد جراحات کهنه احساس را برداشت، در اينصورت، خود شخص، بدون جراحي پلاستيک هم تغيير مي کرد . وقتي در اين زمينه کاوش کردم، بيش از پيش پديده هايي در تاييد اين حقيقت يافتم که کليد اصلي شخصيت و رفتار هر شخص، «تصوير ذهني» و آن برداشت ذهني و روحي است که او از خود دارد.