وقتي 10 سال پيش تصميم گرفتم به طور مداوم ورزش را شروع کنم ، اين چيزي است که در واقع اتفاق افتاده است: من سعي کردم "انگيزه بگيرم". اين بعضي اوقات کارساز بود. من سعي کردم اهداف بزرگ خويش را تعيين کنم. مانند اکثر افرادي که سعي در تغيير و شکست دارند ، من تصور کردم که مشکل من خودم هستم. سپس يک بعد از ظهر - پس از تلاش ناموفق ديگر براي ايجاد انگيزه براي ورزش - (به طور تصادفي) اولين عادت کوچک خود را شروع کردم. من در ابتدا متعهد شدم که يک فشار را انجام دهم ، و اين به يک تمرين کامل تبديل شد. من شوکه شدم اين "ايده احمقانه" قرار نبود جواب دهد. وقتي موفقيت من در اين استراتژي براي ماهها (و تا امروز) ادامه يافت ، دوباره شوکه شدم. آيا توضيحي علمي براي اين موضوع وجود دارد؟ همانطور که به دنبال درک و فهم بودم ، انبوهي از مطالعات علمي را يافتم که داراي پاسخ هايي بودند ، اما کسي آنها را به درستي تفسير نمي کرد. بر اساس علمي - که در تمام «ريز عادت ها» خواهيد ديد - ما همه اين کارها را اشتباه انجام داده ايم. شما مي توانيد بدون احساس گناه ، ارعاب و شکست مکرر در ارتباط با راهکارهايي مانند "انگيزه گرفتن" ، "قطعنامه هاي سال نو" يا حتي "فقط انجام آن" موفق شويد. در حقيقت ، اگر نتيجه خوبي هم به شما نمي دهد ، بايد از آنها استفاده کنيد. آنها کارساز نيستند زيرا همه آنها از شما مي خواهند که با ناخودآگاه خود مبارزه کنيد. فقط وقتي مي توانيد طبق قوانين مغز خود بازي کنيد و محدوديت هاي انساني خود را جدي بگيريد - همانطور که ريز عادت ها به شما نشان مي دهد – به واسطه تغييرات کوچک مي توانيد به تغييرات پايدار دست پيدا کنيد.