اپيکتتوس، فيلسـوف يونان باستان، مي‌گويد «طبيعت به ما 1 زبــان و 2گوش داده تـا بتوانيم 2 برابرِ آنچه مي‌گوييم بشنويم». اما زندگيِ ما آکنده از گفتن اسـت تا شنيدن و مهـارت دلخواهمـان فن بيـان اسـت نه گوش‌سپردن: در جلسه‌هاي کاري بايد بتوانيم رشته کلام را به دست بگيريم؛ در شبکه‌هاي اجتماعي بايد بتوانيم از خودمان بيشتر و بهتر بگوييم؛ در بحث‌هاي سياسي بايد نفوذ کلام داشته باشيم. در اين اوضاع آيا کسي باقي مي‌ماند که بخواهد بشنود؟ کيـت مرفي، در جست‌وجوي هنر گمشده «گوش‌سپردن»، سراغ جاسوس‌ها و کشيش‌ها و روان‌درمانگرهـا و آدم‌هايي رفته که ناچارند سکوت کنند و گوش فرادهنـد. او بـا نثـري طنزآميز و متکي به يافته‌هاي روان‌شناسي و جامعه‌شناسي و عصب‌شناسي ابتدا توضيح مي‌دهد که «گوش‌کردن» چيست و چه اهميتـي دارد و سپس راهنمايي عملي براي بهترشنيدن پيش پايمان مي‌گذارد.