شعر اتفاق دايما تازه اي ست که در لحظه ناشناخته اي از ذهن مخاطب، به ناگهان رخ مي دهد. شاعر، از نگاه مدرنيته، خود، تنها يکي از مولفه هاي شعر است، نه بيشتر. يکي ديگر از مولفه هاي اساسي ساختار شعر، دستور زبان يا همان گرامر است. بستري که زبان در آن شکل مي گيرد و به انديشه که غايت آمال زبان است، نزديک مي شود. فرض کنيد «دستور زبان» در تشخيص نقش يک واژه دچار ابهام شود، اينجاست که هولوگرامي چندوجهي از «معنا» و «معناگريزي» در ذهن مخاطب شکل مي گيرد و اين يکي از وجوه زيبايي ست. ساير وجوه زيبايي را پيش از اين اهل سخن به قدر کفايت گفته اند. نام اين گونه از شعر را شعر «هولوگراميک» يا «چند دستوري» گذاشته ام که در کتاب حاضر نمونه هايي از آن وجود دارد.