ما که آزادي عمل و کرامتمان را مديون انقلاب و لذا بناي نهادهاي سياسي کاملا جديد هستيم، بايد همواره نقش مهم انقلاب در زندگي ملت ها را به خاطر داشته باشيم. انقلاب چه با ساخت فضايي جمعي براي آزادي به ثمر نشسته باشد و چه براي کساني که خطرش را به جان خريده يا برخلاف ميل و انتظارشان در آن سهيم شده اند يا راه به فاجعه برده باشد، معنايش جامه عمل پوشاندن به يکي از بزرگترين و اساسي ترين امکان هاي بشري است: تجربه يکتاي آزاد بودن براي رقم زدن آغازي نو که نتيجه اش حس غرور از گشودن دروازه هاي جهان به روي نظم جديد دوران است. سلسله انقلاب ها که خوب يا بدْ تبديل به مشخصه جهان ما شده اند، همواره فوران آغازهاي نو را از دل سير مستمر و موقت تاريخ به تصوير مي کشند.