"شهادت يا يه کم آرامشي که داريم / فهرست" مجموعه دو نمايشنامه است. نمايشنامه اول روايت سر راستي را دنبال نمي کند. در اين نمايش ابزورد در بخش اول با يک زوج جوان رو به روييم که مشغول بيان خيالات و تصورات خشونت بار خود هستند. در بخش دوم نمايشنامه نيز دو مرد همکار اداري را مي بينم که در تراس يک کافه نشسته اند. آنها در حالي که جرات ترک کردن صندلي هايشان را ندارند بي تفاوت و در نهايت محافظه کاري نظاره گر ترکيدن و تکه تکه شدن يک انسان در چند قدمي شان در پياده رو هستند. اين تصوير قتل يک انسان است که در پس رويدادهاي معمولي و روزمره مخفي شده است. معني اين تصوير يعني که ما حاضريم به قيمت حفظ يک کم آرامش و آسايش خود چشم بر خشونت ها و بي عدالتي ها ببنديم و براي حفظ وضع موجود هر عمل غير قانوني را قانوني قلمداد کنيم. اين بي تفاوتي و فقدان روابط واقعي شخصي، حاکي از ميل جامعه به در خود فرو رفتن، کشش مصرف گرايي، لذت جويي، خودخواهي تيپيکال خانواده هاي بورژوا است. نمايشنامه فهرست نيز داستان يک قهرمان را روايت مي کند که هيچ کاري از او بر نمي آيد. در اين نمايشنامه واقعيت از طريق وجدان خودآگاه قهرمان که بي گمان وجدان خود نويسنده است پديدار مي شود. قهرمان اين داستان از ابتدا تا انتهاي داستان در رختخواب خود خوابيده است. او سن و سال معيني ندارد. گاهي هفت ساله است و گاهي چهل ساله. هر چند همه چيز درباره اين قهرمان مبهم است اما او در گذشته در زمان اشغال کشور لهستان توسط آلماني ها يکي از اعضاي نهضت مقاومت لهستان بوده است درست مثل نويسنده کتاب. به هر حال او يک قهرمان جنگ است که اکنون خانه نشين شده است. در اتاق او که گويي خياباني از آن مي گذرد آدم ها در حال رفت و آمد هستند. افراد مي آيند به هم بر مي خورند مي روند و دوباره بر مي گردند. هيچ اهميتي ندارد چه کسي بيايد و چه رويدادي رخ دهد و در همه اين حالت ها کاري از قهرمان ساخته نيست. او ديگر نه ارتباطي با جهان دارد نه حرکتي و نه حتي احساسي. فهرست مثل يک خواب و رويا است. خوابي که در آن بسياري از لحظه هاي زندگي مورد بازنگري قرار مي گيرد.