"سطرها در تاريکي جا عوض مي کنند" مجموعه ي شعري است به قلم "گروس عبدالملکيان" که سي و يک قطعه شعر سپيد نيمه بلند را از اين شاعر معاصر ايراني در بردارد. در اين اثر که سومين کتاب منتشر شده از "گروس عبدالملکيان" مي باشد، فضاي اشعار سروده شده نزديک به هم و شبيه بوده و مفاهيمي همچون عشق، جنگ و صلح، طبيعت و مدرنيته و مرگ و زندگي، بخشي از مضمون اشعار موجود در "سطرها در تاريکي جا عوض مي کنند" را تشکيل مي دهد. در اين مجموعه، شاعر لحني خطابه وار به اشعار خود داده است و آنجا که از مرگ حرف مي زند، شخصيت هراسان و افسرده اي در سايه ي ابيات قدم مي زند و از پس پلک تيره اي به مخاطب مي نگرد. او از تصويرها و ترکيب هاي بديعي، براي نشان دادن يکي از ملال آورترين مفاهيم زندگي هر انسان، يعني ياس، بهره برده و نااميدي گاه تماما فضاي يک شعر را به خود اختصاص داده است. صفت ها و اضافاتي که يک به يک پشت هم قرار گرفته اند، آمده اند تا به مخاطب بگويند که "سطرها در تاريکي جا عوض مي کنند" و هر بار که خواننده کتاب را بسته و زمين مي گذارد، بار بعدي که با همان اشعار مواجه مي شود، ديگر همان مفاهيم را سرجاي خود نمي بيند. شاعر هر چه که مي داند بر دل کاغذ سوار مي کند اما اين "سطرها در تاريکي جا عوض مي کنند" و زماني که راه خود را به ذهن مخاطب پيدا مي کنند، ديگر يکجا بند نمي شوند. تفکر مدرن "گروس عبدالملکيان" در اشعار او به چشم مي خورد و لحن او در ارائه ي انديشه و احساساتش، يک دست است.