هنر به منزله تجربه (1934) نوشته جان ديويي در مورد زيبايي شناسي است که در ابتدا به عنوان اولين سخنراني ويليام جيمز در هاروارد (1932) ارائه شد. زيبايي شناسي ديويي در تعدادي از رشته ها، از جمله رسانه هاي جديد مفيد است. ديويي قبلا در دهه 1880 مقالاتي در مورد زيبايي شناسي نوشته بود و در کتاب دموکراسي و آموزش (1915) به اين موضوع بيشتر پرداخته بود. در اثر اصلي خود، تجربه و طبيعت (1925)، او آغاز يک نظريه تجربه زيبايي شناختي را مطرح کرد و دو مقاله مهم براي فلسفه و تمدن نوشت (1931). نظريه ديويي تلاشي است براي تغيير درک از آنچه که در فرآيند هنر از تجليات فيزيکي آن در «شيء بيانگر» گرفته تا کل فرايند آن ضروي است، فرآيندي که عنصر اساسي آن ديگر «اثر هنري» مادي نيست. بلکه توسعه يک «تجربه» است. تجربه چيزي است که شخصا بر زندگي فرد تأثير مي گذارد. به همين دليل است که اين نظريه ها براي زندگي اجتماعي و آموزشي افراد بسيار حياتي هستند. با اين حال، چنين تغييري در تأکيد به اين معنا نيست که شيء هنري فردي اهميت خود را از دست داده است. به دور از آن، اولويت آن روشن مي شود: شخص يک شي را به عنوان مکان اوليه براي فرآيندهاي ديالکتيکي تجربه، به عنوان موقعيت وحدت بخش براي اين تجربيات مي شناسد. از طريق ابژه بيانگر، هنرمند و ناظر فعال با يکديگر، محيط مادي و ذهني خود و در کل فرهنگ خود مواجه مي شوند. هنر به منزله ي تجربه در سطح بين‌المللي به عنوان برجسته‌ترين اثري که تا به حال توسط يک آمريکايي در مورد ساختار رسمي و جلوه‌هاي مشخصه همه هنرها نوشته شده است: معماري، مجسمه‌سازي، نقاشي، موسيقي و ادبيات، شناخته مي شود.