نمايش و خنيا در ايران اولين کوشش براي ارائه تاريخچه‌اي است جامع از هنرهاي نمايشي و موزون در اين جغرافياي فرهنگي. مجيد رضواني با تحليل سير تطور کنش‌ها و نهادهاي مربوطه، تصويري مي‌سازد که از دوران باستان تا روزگار معاصر را در بر مي‌گيرد. از اين رو، تمام پژوهش‌هايي که پس از نگارش اين اثر پيشگام انجام شده‌اند به نحوي وامدار آن هستند. آميختگي تجربه زيسته نويسنده به‌عنوان بازيگر و رقصنده، و شوق او براي عرضه تحقيقي دانشورانه، از ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد اين کتاب است که سبب شده پس از گذشت چندين دهه از زمان انتشار همچنان بديع و خواندني باشد. بي‌گمان کساني که جوياي درک مناسبات و پيوندهاي تاريخي و فرهنگي و مردم‌شناختي در حوزه نمايش و موسيقي و رقص ايراني هستند، همچنان از رجوع به اين اثر بي‌نياز نيستند.