نزار قباني شاعري متولد دمشق است که با شعرهاي عاشقانه‌اش مشهور است؛ زن و عشق موضوع اصلي شعر قباني‌اند. شعرهايش را خوانندگاني مانند عبدالحليم حافظ و نجات صغيره (مصر)، فيروز و ماجده الرومي (لبنان)، کاظم الساهر(عراق) خوانده‌اند. او در دنياي عرب از شهرتي بي‌همتا برخوردار است. شعر او به اکثر زبان‌هاي دنيا ترجمه شده‌است و خوانندگاني بي‌شمار دارد. وي متولد دمشق بود. «نزار قباني سرودن شعر را از شانزده‌سالگي آغاز کرد. در 1994 از دانشکده حقوق در دمشق فارغ‌التحصيل و در وزارت خارجه سوريه به کار مشغول شد؛ در شهرهاي: قاهره، لندن، بيروت و مادريد خدمت کرد و پس از وحدت مصر و سوريه سفير اين جمهوري متحده در چين شد. در 1966 کار ديپلماسي را رها کرد و فقط به شعر پرداخت. با شکست و عقب‌نشيني اعراب در مسئله? فلسطين، از شعر عاشقانه به شعر سياسي و شعر مقاومت روي‌آورد. خودکشي خواهرش در ناکامي عاشقانه(1938)، مرگ پسر نوجوانش به بيماري قلبي، کشته‌شدن همسرش بلقيس‌الراوي در بمب‌گذاري سفارت عراق(1981در بيروت)، بر شعرش اثر گذاشت.» وي به زبان‌هاي فرانسه، انگليسي و اسپانيولي نيز مسلط بود و مدت بيست سال در دستگاه ديپلماسي سوريه خدمت کرد. هنگامي که از او پرسيده مي‌شد که آيا او يک انقلابي است، در پاسخ مي‌گفت: «عشق در جهان عرب مانند يک اسير و برده‌است و من مي‌خواهم که آن را آزاد کنم. من مي‌خواهم روح و جسم عرب را با شعرهايم آزاد کنم. روابط بين زنان و مردان در جهان ما درست نيست.» دفتر شعر بلقيس و عاشقانه ي ديگر مجموعه اي از اشعار اين شاعر نامي را در خود جاي داده است. اين اشعار عبارتند از: عشق، روز يکشنبه، يادداشت هاي يک نقاش، شعر اندوه، نامه اي از زير آب، استاد عشق استعفا مي کند، پنج نامه براي مادرم و ...