تو که پيراهنت نيلگون تر از شب بود. چرا از خواستگارم هزار اسب خواستي. او که جز دل خود هيچ نداشت؟ تا آن سحر که با مرغان هوا رفتي. و دانستم مرا براي خود مي خواستي. پس چرا هيچ گاه لب نگشودي. که اقتدار در دست هاي تو بود و. اميد در خيال من؟